Wintersportverslag Frankrijk | Les2Alpes, wat een winnaar!

Skiën in het Zillertal, Les 3 Vallées, Tignes, Livigno, Garmisch-Partenkirchen….. het is allemaal even geweldig. Want skiën is áltijd leuk. Of je nu beginner of dare devil bent. Maar Les2Alpes – of Les Deux Alpes, ze verstaan je altijd – legt de lat wel erg hoog, als je alleen al op haar infrastructuur inzoomt. En dan hebben ze ook nog eens eindeloze pistes, maximale sneeuwzekerheid en uitstekende restaurants.

In ’Les deux’ lijkt het alsof de skiliften nog maar net uit de verpakking zijn, zo nieuw en modern is alles. Meteen in het dal (1650 m.) start er een xxl-cabinelift (32 pax.) die je fluisterstil en in 8 minuten nog eens 1000 meter hoger tilt. Daarna volgt een hele zwik liften, waarmee je dit schier eindeloze skigbied tot in de verste uithoeken kunt verkennen. Met pistes zo breed als 8-baans snelwegen, waarvan maar liefst de helft net zo blauw kleurt als de hemel op zonnige dagen.

Liefhebbers van rode pistes kunnen hun hart ophalen op maar liefst 40 kilometer berghelling, waaronder de populaire rode Vallons du Diable. En dik 25 kilometer piste kleurt diepzwart, met de steile Bellacombe 5 als meest uitdagend. O ja, het skiseizoen loopt maar liefst tot begin juli. Les2Alpes, wat een winnaar. 

Eurostar

De adrenaline dendert nog rond in mijn lijf en leden. Ik ben nog maar net per trein teruggekeerd uit Les Deux Alpes en dat zal vast mijn enthousiasme voor dit skioord nog eens extra boosten. Maar wat is en blijft het fantastisch om lange latten en zwaartekracht te combineren met waterdeeltjes die als gekristalliseerde vlokken op de alpenweiden zijn geland. Zeker wanneer grijze luchten een knetterende zon als hun meerdere moeten erkennen.

Het avontuur begon in de Eurostar die mij in drie uur en stipt op tijd tot aan de drempel van Parijs bracht. Ondanks enige minuten vertraging bij vertrek, doordat passagiers van de Insta/TikTok-generatie voor een weekendje Parijs complete hutkoffers meenden te moeten meenemen. Ik zweer het. Alleen dankzij de tetris-vaardigheden van de stationsassistenten, lukte het uiteindelijk alle Suit Suits en American Touristers in de rekken te proppen.

Fines de Claires #3

Tja, en dan uitstappen op Gare du Nord. Dat blijft een sensatie op zich: zigzaggen door de georganiseerde chaos in de stationshal, om even later Parijs in al haar hevigheid binnen te stappen. En dan in het tegenovergelegen restaurant – Terminus Nord – meteen los te gaan met Fines de Claires #3 en een mooie Chablis. Óf direct de metro te pakken naar Gare de Lyon waar de aansluitende TGV wacht, die je zo ongeveer aan de voet van de Alpen in Grenoble afzet.

Per bus naar Gare de Lyon is zeker een aanrader. Dan zie je meteen Parijs, dat nooit hetzelfde is. Als de tijd en de bagage het toelaat is de overtocht per deelfiets – Velib of Lime e-bike – helemaal formidable. En wie de oesters overslaat kan op Gare de Lyon zich alsnog te buiten gaan in Le Train Bleu: lunchen in een barokke eetzaal, speciaal ontworpen voor de Wereldtentoonstelling van 1900. Zelf houd ik het bij een allongé uit een kartonnen bekertje bij een kiosk van Paul.

Venosc of Mont de Lans

We gingen toch skiën? Zeker! Maar vanaf Gare de Lyon eerst nog even drie uren treinen met de TGV en minder dan twee uur per taxi of reguliere bus. Maar dan ben je ook in Venosc of Mont de Lans, de twee dorpen die de naam gaven aan ‘De Twee Alpen’. Lang geleden waren dit twee boertige dorpen.

Echter, anders dan bijvoorbeeld in Oostenrijk herinnert daar nauwelijks iets aan. Projectontwikkelaars lieten vanaf de jaren ’60 de betonmolens overuren maken, waarna het rustieke aspect definitief uit het dal werd gemetseld. Volgens beproefd recept, want zo verging het de meeste Franse skidorpen. Gelukkig zijn de bestuurders inmiddels tot inkeer gekomen en letten de projectontwikkelaars meer op ontwerp en materiaalkeuze. Hoe dan ook, het dorp ademt skivakantie. Met eindeloos veel restaurants, cafés, skiverhuurbedrijven, modezaken, delicatessenwinkels en ga zo maar door.

Stuk voor stuk in het hogere segment. Naar een Febo of Zeeman zul je hier tevergeefs zoeken. Wel is er een immense Carrefour die alles verkoopt. Tot en met passievruchten uit Vietnam. En ze hebben een schap met zeven meter alcohol, dat alle ruimte biedt om de drankrekening te temperen. Vooral de jeugd maakt daar enthousiast gebruik van.

Vive le piste

Al om kwart voor negen ‘s ochtends melden zich de eerste skiërs voor de ingang van het skistation in het dal, om als eersten per gloednieuwe Super Venosc naar 2600 m. getakeld te worden. De mannen met hun pistenbully’s in de vrieskoude nacht de sneeuw geprepareerd. Het eindresultaat is een spierwit sneeuwtapijt met opstaande ribbels die pas op ground zero eindigen.

Om daar als eerste ongegeneerd overheen te knallen, geeft een sensatie met hallucinante dimensies. Want dan zweef je gelijk een hoover craft over de ribbels zoals die aan de binnenkant van een tosti-ijzer zitten. Kortom, op tijd bedanken voor nóg een Kroneburg of  Flügel en de wekker zetten wordt ruimschoots beloond. Mocht een ochtendhumeur je in de weg zitten, geen nood. Dankzij de hoogte en een gletsjer blijft de sneeuw heel lang van uitstekende kwaliteit.

Nog wel, want zelfs Les2Alpes kan zich niet aan de gevolgen van de klimaatverandering onttrekken. De sneeuwpret is slechts voor enkele decennia gegarandeerd en dat laat iedereen die er zijn brood mee verdient bepaald niet koud. Net als elders in Europa zet Les2Alpes zich in voor het aanbieden van vertier in de zomer, zoals onder andere: wandelen (voor de kijkers van Max), rafting, parapenten of mountainbiken. 

Breezertje

Als de Télémixte mij dropt bij de Diable worden de tips van mijn ski’s richting het alpine landschap getrokken alsof er dikke magneten in de uiteinden zitten. Het ‘plaatje’ slaat alles.  Scherp uitgesneden, zwarteblauwe bergen – la Muzelle et l’Aiguille de Venosc – deels besluierd door lange stroken sneeuw in de kleur Ral 7016. Het geheel maakt van Insta een derderangs plaatjesboek. Zeker wanneer in luttele seconden een grijze, wollige mist de dalen vult. Alsof Les2Alpes met rook- in plaats van sneeuwkanonnen werkt.  

Mocht dat inderdaad kloppen, het effect is emblematisch. In (zusterstad?) Alphen a/d Rijn krijg je zoiets alleen te zien als je een cocktail van ketamine, ritalin en GHB aanlengt met een breezertje en vervolgens in één teug achteroverslaat. 

Over stimulerende middelen gesproken: de lunches op de piste blijven bepaald niet achter. Zoals bij Le Diable au Coeur (jawel, de duivel in het hart) waar je in de volle zon op 2300 meter hoogte een bordje oesters nr. 3 kunt snacken zonder dat ook maar iemand ervan opkijkt. En ook beneden in het dal is haute cuisine – of toch op zijn minst de Franse keuken die voluit gaat – zo ongeveer default. Het stikt er van de uitstekende restaurants – tot en met een tent met een Michelin-ster.

Kebab of hot dog-tentjes? Daar doen ze hier niet aan. Het meest eenvoudige dat Les2 catert is zo ongeveer een smakelijke pizza. Kortom, de parallele  wereld is hier. Wel jammer dat een voedselbank ontbreekt om de voedselverspilling in te perken. Nota bene was Frankrijk in 1984 het eerste land in Europa dat de voedselbank introduceerde.

Fatbike

Hoeveel adrenaline heeft een mens te besteden per week? Tot mijn verbazing heb ik zelfs nog voldoende over als ik met een local in mijn nek het dal inspring. Of preciezer: een duosprong per parapente maak met Xavier die dit al 30 jaar doet. Het plezier duurt amper een kwartiertje. Maar we zweven wel gelijk een droon geluidloos door de lucht en worden op de ultieme helicopter view op de Venosc en de Mont de Lans getrakteerd. Aanzienlijk langer duurt de Fatbike-tocht door de sneeuw die de sympathieke Antoine als alternatieve activiteit verzorgt.

Op niet minder dan een Scott of Rossignol mountainbike met een dikke vette accu ploegen we na een korte instructie moeiteloos over de bospaden en pistes. Omdat de banden tot slechts 0,9 bar zijn opgepompt is de grip maximaal. Zelden wordt het te technisch wordt. Bijzonder is het om te ervaren dat dit type fiets met hetzelfde gemak als de lange latten een besneeuwde wereld de baas blijft.

Cultureel besef

Na de ski kun je door voor de après-ski. Snoeiharde techno verraadt waar in de dorpen. En ook al is après-ski Frans voor après-ski, en wordt ook hier iedereen in hoog tempo dronken, het haalt het niet bij de Oostenrijkse oervariant. Met haar ongegeneerd stompzinnige. Duitse tekstjes en deuntjes die zelfs in een bejaardentehuis nog geboycot zouden worden. Waarschijnlijk kreeg de Fransoos net iets teveel cultureel besef mee van huis om het origineel zelfs maar te willen evenaren. 

Als de nacht eenmaal onvermijdelijk is, beklimmen de sneeuwpreppers opnieuw de steile hellingen om voor de zoveelste keer de boel strak te trekken. Met een muziekje op de koptelefoon, mijmerend over de tijden toen ze nog  als jonge goden elke zondag met spanning uitkeken naar de touringcars die een kakelverse lading leergierige vrouwen in het dal afzetten.

---