Reisverslag: Wij wonnen de Jackpot in Silvretta Montafon

Reisverslag: Wij wonnen de Jackpot in Silvretta Montafon

Door Aimee en RP

We zaten al in de Alpen omdat we voor Snowrepublic bij de Laax open waren(link). Toen dat programma op zondagochtend afgelopen was, hadden we de keus: naar huis of nog even op zoek naar de poeder? Het stond tenslotte al twee weken in de kaarten dat er eindelijk een weersomslag zou komen. Na ongeveer 3 weken zonder sneeuwval, heftige zon en veel te hoge temperaturen zou dit ook wel tijd worden! Volgens de weermannen stelde de neerslaghoeveelheid niet veel voor met 10 à 15 centimeter en dat was ook grosso modo wat er in Laax lag.

Maar wij weten dat die hoeveelheden flink kunnen afwijken in de verschillende gebieden. Zeker wanneer er een grote overgang van warm weer naar heel koud weer is. Dit betekent gortdroge poeder en soms wel 1,5 maal de hoeveelheid die in de voorspellingen staan. Zeker in de traditionele Stau-gebieden. Via via horen we dat het in Silvretta Montafon helemaal AAN is en dat is maar anderhalf uur rijden vanaf Laax. Het gebied staat ook bekend als schneeloch…

Dus Silvretta-Montafon, here we come!

Turend op de webcams lijkt het erop dat dikste laag op de bomen boven bij Garfresha ligt. We stoppen bij het liftje dat daar het dichtst in de buurt ligt. Dat blijkt een hele oude stoeltjeslift te zijn, maar hij werkt nog steeds! Een middagpas gekocht en snel naar boven. Die paar bochten poeder die we in Laax hebben gevonden smaken tenslotte naar meer! Boven komen we aan in een witte wereld. Het is koud, de sneeuwkanonnen staan te brullen. Dat kan eindelijk weer na wekenlang temperaturen boven de nul graden.

Maar ook poeder! We steken door richting Vermiel en maken daar een paar heerlijke poederbochten. Dat is echter maar een hele korte afdaling dus nemen we de Silvretta stoel naar Valisera. We kijken goed rond naar mogelijkheden, maar ook naar windtekenen en hoe de sneeuw eruitziet. Verse poeder op wekenoude lagen kan tenslotte lawinegevaarlijk zijn. Vanuit de stoel zien we sporen een valleitje inlopen richting het dal waar we vandaan komen. De piste kaart leert ons dat het skiroute R21 is. Wij nemen de variant aan de andere kant van het valleitje. Dat ligt op het noorden en aangezien de sneeuw uit het noorden kwam verwachten we dat het daar dieper is.

Diep, Dieper, Superdiep!

Nou dat hebben we geweten: de 20 a 25 centimeter die in het dal van Silvretta-Montafon is gevallen heeft zich daar opgehoopt tot een laag van dik 50 cm, soms meer. De sneeuw is super poederig en bij elke bocht zien we elkaar gewoon verdwijnen in een berg poeder. Dit is fluffy pow waarvoor je normaal naar Canada of Japan gaat! Sommige foto’s zijn bijna niet bruikbaar omdat je alleen maar een witte vlek ziet.

Onder aangekomen glijden we via de blauwe piste weer terug naar de Silvretta stoel. Dit smaakt naar meer! Dit keer steken we de vallei wat hoger in aan de goede kant, die ook nog eens veel minder verspoord is. Nu wel oppassen want we komen vlak langs de rotsen en we voelen af en toe ook een shark in ons belag happen.

Het is hier ook steiler dus de traverse nemen we één voor één. Na de lastige traverse komen we in een veldje dat nog volledig untouched is! Nice! En weer swingen we naar beneden waarna we naar adem moeten happen vanwege de faceshots en alle sneeuw in onze strot!

We zien op het piste kaartje dat links langs de Schwarzköpfle lift ook een skiroute loopt met dezelfde expositie. Deze was ook super diep maar ook iets meer verspoord. Toch hebben we er veel plezier, want door de super poederige sneeuw voel je bijna niet dat het verspoord is. Het ziet er alleen veel minder leuk uit. Het liefst ski je natuurlijk in een maagdelijk poederveld!

Gesloten piste

Via de Madrisella stoel gaan we weer omhoog: vanuit daar kunnen we “onze” vallei nog een keer nemen, om zo terug te keren naar de Garfresha lift via Vermiel. Het is tenslotte al laat en het zou toch vervelend zijn om in het verkeerde dal te zitten rond sluitingstijd. Rondom de Granau lift (en dan vooral eronder) pakken we nog wat poeder en we kijken de dalafdaling in. Deze is gesloten. We vragen de liftbediende of deze met gear wel te doen is, maar hij geeft aan van niet.

Afgesloten pistes moet je altijd vermijden. Kan verschillende redenen hebben: er kan geprepareerd worden met pistenbullies aan lijnen, of er is lawinegevaar, of de sneeuwlaag is niet goed genoeg. We nemen het oude stoeltje weer terug naar het dal. Dat was nog best een avontuur, want je springt erin zonder ski’s, en nog voordat je het stangetje voor je buik hebt kunnen trekken, hang je al boven een afgrond! De ski’s gaan los op een stoeltje achter ons.

Zittend in het oude stoeltje dalen we langzaam af door een besneeuwd bos, en dat is geen straf. We besluiten nog een nachtje te blijven, want de poeder vandaag smaakt naar meer! Dus rijden we naar St Gallenkirch waar we een welverdiend apres-ski biertje drinken, een Wiener schnitzel eten en overnachten. St Gallenkirch ligt zeer centraal in het gebied: aan de ene kant kun je de Valisera en Gaschurn kant op en aan de andere kant richting Schruns.

Grasjoch

De volgende ochtend worden we wakker onder een volledig heldere lucht. Vandaag gaan we de andere kant van het gebied bekijken, richting Schruns: de Grasjoch en de Kreuzjoch. We zien sporen in een mooie hang rechts van de oranje Hochalpilalift lopen en checken deze. Ziet er prachtig uit maar we zien wel wat oude, ingesneeuwde fischmaulen in de helling staan.

Het is nog vroeg, erg koud en zolang we op de juiste expositie blijven skiën zou het goed moeten gaan. De sneeuw is super, niet zo bizar poederig als gisteren, maar dat kan ook niet ruim een dag na de dump. Het is een prachtige, avontuurlijke afdaling door de backcountry en met een grote grijns komen we weer terug in het gebied.

Beneden komen we uit bij de Freda stoel, het zelfgekozen freeride gebied van St Gallenkirch. Daar vind je ook een Slopestyle en ski cross parcours. Ook al ligt die hoek ook op het noorden gericht, ligt hier gek genoeg net wat minder sneeuw.

Daarnaast is het naastgelegen dal helaas (voor ons) verboden gebied vanwege Wildschutz. Niet dat het slecht is, maar we besluiten toch om richting Kreuzjoch te gaan omdat we daar wat meer bos vermoeden. Tussen de bomen blijft de sneeuw vaak goed en het slalommen tussen de bomen en struiken door geeft ons altijd een kick.

Skitunnel

Op zoek naar leuke afdalingen komen we opeens een 476 meter lange ski tunnel tegen. Dat is behoorlijk lang, sterker nog: de langste skitunnel ter wereld!. Het glijdt wel lekker naar beneden en we nemen een tunnel-ski-selfie: omdat het kan.

Aan de andere kant zien we een meertje voor de sneeuwkanonnen en we vermoeden dat daaronder wel wat leuks te vinden is. En inderdaad: daar is ons bos. Heerlijk speel terrein, vrijwel zonder sporen.

Gelukkig zien we er wel een paar en we besluiten deze te volgen als ze naar links afbuigen want dat is ook de route die we op de kaart in gedachten hebben. We willen tenslotte het liefst de Panorama bahn weer nemen. Lager in het bos richting het Silbertal vrezen we dat de sneeuwdikte te wensen overlaat. En inderdaad komen we precies uit waar we denken.

Sennigrat en Kreuzjoch

Vanuit de Panorama bahn zien we een route door de lawinehekken gaan. Dat is best apart. Die hekken staan er meestal niet voor niets en hier gaat er gewoon een officiële skiroute doorheen. De helling ligt in de zon maar het is nog steeds koud dus we wagen het erop. Het was leuk spelen tussen de lawine hekken maar we verlangen toch weer terug richting ons bos. Daar is de sneeuw toch echt poederiger. Dus doen we nog een keer een afdaling door een mooi stuk bos zonder al te veel andere sporen.

Intussen staan we al urenlang op de latten en rommelen onze magen dus gaan we op zoek naar een tentje om wat te eten. We hebben zoveel trek dat we veel te veel spaghetti bolo naar binnen werken. Het is ook al drie uur. We besluiten dat het mooi geweest is, zoeken onder het genot van een Almdudler onze foto’s uit. Aangezien het alleen maar mooi weer blijft, we vrijwel het hele gebied doorkruist hebben en persoonlijk alles hebben afgekrast besluiten we dat we weer naar huis gaan.

We rijden alvast een stuk naar Zuid Duitsland waar we overnachten op een Camperplaats in Biberach a/d Riss. Nog nooit van gehoord maar een flink industriestadje met een enorme plant van Liebherr. Het restaurantje dat we daar vinden is nog vermeldingswaardig: Pedi. Rare naam, ziet er ook wat bijzonder uit, maar ze serveren bijzonder lekkere, eerlijke gerechten en (nog leuker) ze hebben tientallen flessen wijn open, en ook nog betaalbaar. En dan is de bediening ook nog supervriendelijk: 10/10 dus de vermelding waard!

Aftermath

Last minute besluit genomen om poeder te gaan rijden in Silvretta-Montafon. Super leuk gebied met veel mogelijkheden, ruime pistes en betaalbare restaurantjes. Een paar liften zijn wat ouder, maar de meeste gewoon modern. Dagpas is 55 euro (42 voor een middag) en dat is goed betaalbaar. Maar het mooiste zijn nog wel de freeride mogelijkheden.

Vele gezekerde skiroutes die ook echt heel mooi zijn om te doen. Het grootste deel van het gebied ligt op expositie noord of oost en daarmee blijft de sneeuw daar lang goed. Silvretta-Montafon heeft haar reputatie als Schneeloch meer dan waar gemaakt. Waar in de rest van de Alpen vaak niet meer dan een opfrisser was gevallen hebben we hier hele diepe fluffy poeder kunnen rijden! Dit is er één om te onthouden!

---

Lees hier de meest populaire artikelen op Snowrepublic

---