Voor het eerst op een snowboard in Winterberg
Als we na drie uurtjes rijden de eerste besneeuwde bergtoppen zien zet ik de muziek een standje harder. Ook al was ik de afgelopen week zenuwachtig voor mijn allereerste snowboardervaring, nu overheerst het enthousiasme om in dit winterse landschap te zijn. Het is alweer een tijdje geleden dat ik zó veel sneeuw zag en ik kan niet wachten om hier dan ook een weekendje ‘tot rust’ te komen. Al weet ik stiekem ook dat tot rust komen een illusie zal zijn op wintersport.
Voor het eerst op de piste
Eenmaal in onze kamer boeken we de tickets voor dit weekend. We hadden verwacht er morgenvroeg heen te kunnen rijden en het bij de piste te regelen, maar door onverwachte sneeuwval hier in Winterberg blijkt het aantal tickets bijna uitverkocht te zijn. Opgelucht dat we een van de laatste dagkaarten hebben bemachtigd, gaan we dan ook slapen. Uitslapen zit er niet bij, want ik kan niet wachten om naar de piste te gaan.
In mijn piksplinternieuwe kleding en geleende snowboard sta ik die volgende ochtend bij de parkeerplaats. Omdat we beiden nog nooit in Winterberg zijn geweest, blijkt het dat we de verkeerde parkeerplaats hebben uitgekozen. Hier begint direct een blauwe route, terwijl wij op zoek zijn naar een oefenveldje en de kinderpiste. Met alles in onze handen besluiten we om op zoek te gaan naar het juiste deel van de piste.
Hier aangekomen ben ik enthousiast en wederom gespannen. De helling lijkt steiler dan gedacht, ook al is het een afgelegen veldje waar alleen kinderen sleeën. Ik merk dat mijn hoofd aan de haal gaat met mijn lichaam. Angst en spanning overheersen ineens en zelfs het aandoen van mijn bindingen kost moeite. Het duurt even voordat ik me besef dat ik hier ben om te leren én dat mijn vriend hier is om te helpen. Stukje voor stukje glijd ik dan ook vooruit, om vervolgens te oefenen met afremmen. We zijn pas een aantal uur verder als ik tevreden en iets zelfverzekerder op mijn board sta. Het wordt tijd voor de kinderpiste.
Over hordes en angsten
De kinderpiste bevindt zich niet veel verder dan waar we nu staan. Alleen ons oefenveld en een kort stuk afdaling van de blauwe route zit tussen ons en de lopende band waar we heen willen. Het blijkt een uitdaging van proportie, zodra ik mijn eerste meters alleen in de sneeuw maak. Met vallen en opstaan, en lichtelijke weerzin om in het zicht van alle andere wintersporters met mijn neus in de sneeuw te belanden, begeef ik me naar de lopende band.
Een eerste keer op het snowboard op het oefenveldje. Foto: R. de Waal Met een glimlach op de lopende band. Na een aantal keer proberen is het zo erg nog niet. Eigen foto
Hier moet ik een nieuwe horde over, namelijk het lopen met mijn snowboard aan één voet, om vervolgens door de poortjes te gaan waar de sneeuw in de vorm van een heuveltje is platgedrukt door alle ski’s. Ik voel me onhandig en een echte beginneling – al weet ik dat ik dat ook ben. Als ik eenmaal op de lopende band sta is het enige wat ik voel pijn. Na slechts enkele uren op het snowboard staan heeft mijn lichaam een flinke klap gekregen. Maar, opgeven is geen optie nu ik bovenaan de kinderpiste sta.
Het zijn die meters die ik maak, iedere keer met onhandige, pijnlijke, grappige en stomme valpartijen, die me beter maken in het beheersen van het board. En ondanks mijn inmiddels blauwe billen, krakende knieën en verzurende bovenbenen heb weet ik ook dat dít het gene is waar al die wintersporters zo blij van worden. Het zal nog wel even duren voordat ik ook puur kan genieten van de piste, zonder de gebruikelijke valpartij, maar ik kijk er naar uit.
Door de sneeuw in jeans en sneakers
Naast dat we in Winterberg en het naastgelegen dorpje Zueschen genieten van ons verblijf en de piste, besluiten we op zondag ook de natuur en de bergen in te trekken. Het is een geïmproviseerde wandeling omdat de piste volgeboekt is, dus in onze jeans en op onze sneaker stappen we door de sneeuw. De Hellenberg ligt recht voor onze accommodatie en met een aantal routewijzers besluiten we het erop te wagen; op naar het Fransozenkreuz!
De eerste meters verlopen vlot, omdat we hier vrijdagavond al een kijkje hadden genomen. Als we bij het bos aankomen merk ik dat we tot nu toe de enigen zijn die hier willen gaan wandelen. 30 centimeter verse sneeuw, compleet onaangetast, vormt een witte deken die roept: “Kom, hier is het heerlijk! Zet die eerste stappen maar!”. En zo wordt de onaangetaste sneeuw een duidelijk zichtbaar pad van onze wandeling naar de top van de Hellenberg.
Kunnen we nog even terug?
Die zondagmiddag komen we met 10 kilometer in onze benen terug bij het berghotel. Uitgeput van de inspanning ploffen we dan ook op bed. Het lijkt wel vakantie. Maar, al snel maakt dat uitgeputte gevoel plaats voor verlangen. Waar ik gisteren nog de eerste meters maakte op mijn snowboard, wist ik ook dat ik nog lang niet uitgeleerd was. En nu we er toch waren knaagde het gevoel aan me dat ik graag nog even terug zou willen om meer te oefenen.
Met een vriend die ultiem geniet van wintersport was het niet moeilijk om hem te overtuigen. Het is onze laatste ochtend als we als een van de eerste wintersporters klaar staan op de kinderpiste. Enthousiast en een tikkeltje gespannen stap ik weer in mijn flowbindingen (de uitvinding van de eeuw, zo ondervind ik dit weekend) om vervolgens letterlijk met vallen en opstaan naar beneden te glijden. Het lastigste? Mensen ontwijken die gevallen zijn, opletten wie er achter je aankomt en tegelijkertijd oefenen met alle tips en technieken die ik dit weekend heb geleerd. Het is een behoorlijke opgave, maar de verbetering is duidelijk te zien. Ik ben klaar voor de volgende piste!
Heb je zelf na het lezen van dit artikel ook zin om naar Winterberg te gaan voor een weekendje op ski’s of je snowboard? Bekijk dan hier de laatste informatie over de pistes. Liever nog even verder lezen over Winterberg? Lees dan hier een ander reisverslag of laat je inspireren om te gaan winterkamperen.
Opgegroeid in Nationaal Park de Maasduinen is mijn passie voor de natuur al sinds kleins af aan gevoed door mijn omgeving. Wandelen, fietsen, boulderen en mountainbiken zijn de sporten die ik het meest beoefen in de buitenlucht, maar ook fotograferen is een van mijn hobby’s. Met mijn achtergrond als Toegepaste Bioloog en liefde voor reizen, natuur en duurzaamheid hoop ik jullie op Snowrepublic mee te kunnen nemen in mijn belevenissen in de bergen.