REISVERSLAG | Ultieme bucketlist: heliskiën in Yukon, Canada

Soms zijn er van die dingen waarvan je denkt: oh, wauw, dat lijkt me zo ongelofelijk waanzinnig, maar ik denk niet dat ik dat ooit echt ga doen… Voor mij was dat heliskiën. Ik bedoel, ik ben best een aardige snowboarder, maar een pro zou ik me absoluut niet willen noemen. En dan uit een helikopter springen en je met ware doodsverachting de diepte van een onvoorstelbaar steile helling in laten storten? Dat leek me geen goed plan.

Totdat ik hoorde dat je ook in Yukon in Canada kunt heliskiën en dat het er bij Yukon Heliski toch wat anders aan toe gaat. Zou deze droom dan toch uitkomen? Lees mijn verslag maar!

In de winter naar de wildernis van Yukon in Canada

Natuurlijk maakte ik de oversteek naar Canada niet alleen om te gaan heliskiën. Ik reisde door Yukon in de winter, een bijzondere ervaring door de uitgestrektheid van het gebied, de prachtige natuur en de geweldige activiteiten zoals een sneeuwscootertocht, op pad met de hondenslee, een flightseeing over de gletsjer en natuurlijk het noorderlicht.

Wil je daarover meer weten, lees dan REISVERSLAG | In de winter naar ongerept en onontdekt Yukon in Canada.

Vertrek vanuit Whitehorse

Onze uitvalsbasis deze reis is Whitehorse, de hoofdstad van Yukon. De locatie om te heliskiën ligt op zo’n uur en drie kwartier rijden vanaf Whitehorse. Geen straf, want dat betekent rijden door een prachtige witte omgeving via de Klondike Highway.

Onderweg stoppen en tanken we in Carcross, bekend als stop van de White Pass & Yukon Route Railroad, een bijzonder treintraject van Skagway (Alaska) naar Whitehorse. Tegenwoordig kun je deze trein boeken om de prachtige omgeving én de sterke staaltjes techniek (het spoor werd aangelegd in 1898) te ontdekken. In de zomer dan, wanneer er een trein rijdt over de route die oorspronkelijk werd aangelegd om goud te vervoeren tijdens periode van de goudkoorts.

Op naar Tiny Town in niemandsland

Voorbij Carcross wordt het zo mogelijk nog rustiger op de weg en we slingeren rustig verder naar de grenspost. Inderdaad, we passeren de grenspost om Canada uit te rijden, maar niet die om Amerika weer in te rijden. ‘Tiny Town’, zoals de plek heet waar we zullen verblijven, ligt namelijk praktisch op de grens. Na zo’n drie kwartier rijden vanuit Carcross zien we ineens een aantal vrachtwagens, trailers, aggregaten en auto’s langs de weg. Bovendien geeft onze navigatie aan dat het hier zo ongeveer moet zijn. Hier?! Zo langs de weg? Dat ziet er niet bijster gezellig uit. Maar schijn bedriegt, komen we al snel achter als we de auto parkeren.

Uit één van de trailers komt een leuke vrouw die ons enthousiast welkom heet. Dit is Michaela en ze gaat ons voor op een paadje over een heuvel. Onze tassen komen er op een slee achteraan, dat wordt geregeld door een jongen met een cowboyhoed: Ian. En achter de heuvel? Daar ligt het echte Tiny Town, en we zien de helikopter al staan!

Waar je verblijft in Tiny Town? In een Tiny House natuurlijk!

Tiny Town bestaat uit een aantal kleine houten huisjes en is wat mij betreft de ultieme uitvalsbasis voor onze komende avonturen. Je slaapt hier namelijk volledig off-grid, midden in de wildernis, op slechts een steenworp afstand van het helikopterplatform dat je naar de meest verbluffende afdalingen brengt.

Ik deel mijn tiny house – dat een houtkachel, stromend water, een douche en een stapelbed heeft – met Lianne. De wc (een composttoilet) is buiten. Ian zorgt dat de kachel heerlijk warm is opgestookt.

Of verblijf in Skagway

Eén tiny house heeft overigens alleen stromend water maar geen douche, twee andere hebben zowel een douche als een (compost)toilet. In het seizoen 2023-2024 is het ook mogelijk om in Skagway (aan de andere kant van de grens, in Alaska, op iets meer dan een half uurtje rijden) te verblijven voor meer luxe.

Maar heel eerlijk: ik zou de off-grid ervaring 100% aanraden. Want naast ons eigen huisje is er een saloon voor ontbijt en diner en als kers op de taart een houtgestookte sauna en hottub. Dat wil je toch niet missen?

Lekker eten en voorbereiding op morgen

We maken snel kennis met de rest van de crew (inclusief hond) en andere heli-skiërs, een stel dat hier al een aantal dagen verblijft. Nadat we geïnstalleerd zijn in onze huisjes worden onze ski’s georganiseerd (of nou ja, die van mijn reisgenoten, ik ben de enige snowboarder) en is het al snel tijd om aan tafel te gaan. De kok is ziek. Daarom staat Peter Wright, eigenaar van Yukon Heliski, in de keuken, samen met de man van het stel dat hier al een paar dagen is. We horen dit pas later, en merken er niets van, want het eten is heerlijk!

Na afloop gaan we naar buiten en moeten we onze lepel meenemen. Ehm, oké? Waarom wordt al snel duidelijk als hij ons een typisch gebruik laat zien. Schenk maple syrup op verse sneeuw en schep hapjes met je lepel. Beste toetje ooit! Na een gezellige avond gaan we vroeg naar bed. We willen fit zijn morgen, al hopen we dat we ondanks de zenuwen kunnen slapen. En niet te vaak ons warme bed uit hoeven om naar het buitentoilet te gaan.

Zo bereid je je voor op een heliski-dag

En dan is het zo ver. De dag van het heliskiën. Na een heerlijk ontbijt is het tijd om ons te melden bij de helikopter. Voordat we de lucht in gaan is het namelijk nog tijd voor twee zaken in de voorbereiding. Ten eerste: de helikopter zelf. En ten tweede moeten we leren omgaan met een lawine-uitrusting en -pieper. We hebben daar allemaal weinig tot geen ervaring mee. Hoe zou dat gaan, als er daadwerkelijk een lawine komt?

Peter – die ook onze gids is vandaag, samen met een Zwitserse vriend en gecertificeerd berggids die hier ook verblijft – stelt ons om te beginnen gerust. Het terrein waar we gaan skiën vandaag is niet steil. Aha, dat scheelt, die onvoorstelbaar steile hellingen waarvan ik dacht dat je je vanuit de helikopter af moet storten, zijn hier dus ook niet.

Risico op een lawine is klein, maar niet nul

Het voordeel daarvan is dat de kans op lawines hier buitengewoon klein is. Voor een lawine heb je namelijk een helling nodig boven de 30 graden. Pas vanaf 35 graden is er een reëel risico. De hellingen die wij vandaag zullen bedwingen zijn allemaal minder dan die 30 graden. Met uitzondering van eentje van 32. Maar ook al is het risico klein, het is niet nul. Dus: oefenen met de uitrusting en de pieper!

We leren een lawinepieper opsporen die bedolven is onder de sneeuw, zodat als er iemand uit onze groep in een lawine komt, we die ook zo snel mogelijk kunnen vinden. Zelf skiën en snowboarden we met lawine-uitrusting, naast de pieper dragen we een lawinerugzak met ingebouwde airbag. Zodra je aan de activatiehendel op de schouderband trekt, wordt de airbag binnen enkele seconden gevuld met perslucht. Hiermee vergroot je je eigen volume en zorg je ervoor dat je op de lawine blijft drijven.

En zo ga je in en uit de helikopter

Vervolgens krijgen we van de piloot uitleg over de do’s en don’ts in en rond de helikopter. De belangrijkste zaken? In de meeste gevallen laat hij de wieken draaien bij het in- en uitstappen. Dat betekent laag bij de grond blijven, de helikopter in de gaten houden, je gezicht beschermen met je ene arm en je skiuitrusting vasthouden met de andere.

Hij vermeldt niet dat je bij een snowboard het beste op je bord kunt gaan zitten. Alleen vasthouden is niet genoeg kom ik bij de derde run achter, wanneer mijn bord door de luchtverplaatsing hard tegen mijn bovenbeen vliegt. Dat wordt een blauwe plek en een ei! Nou ja, dat heb ik er wel voor over.

De lucht in!

In de helikopter is plek voor vijf personen. De piloot, een gids en achterin drie skiërs. Ski’s en snowboard gaan in een kooi aan de buitenkant van de helikopter. We stappen in zoals we geleerd hebben, doen onze veiligheidsgordel vast en we stijgen op. In no-time is Tiny Town uit ons zichtveld verdwenen en vliegen we over de Northern Coast Mountains van British Columbia en Yukon Territory, op de grens van Alaska en Canada.

De piloot kijkt waar hij kan landen en zet ons even later neer op de top van onze eerste run. Zodra de helikopter is weggevlogen overheerst hier ultieme stilte. Er is niets of niemand te horen en geluiden uit de verte worden volledig gedempt door de sneeuw. We hebben nog geen meter geskied, maar denken alleen maar: wauw!

First run

Dan is het zo ver: onze eerste afdaling. We laten ons voorzichtig door de diepe sneeuw glijden. Wat een geweldig gevoel! Surfen op de sneeuw. Een stukje lager beginnen de bomen en kiezen we een route die daartussendoor slingert. En helemaal onderaan? Daar staat de andere groep skiërs en is de helikopter inmiddels alweer geland om hun op te pikken voor de volgende afdaling.

De volgende run pakken we hetzelfde landingspunt, maar kiezen we een andere route. Halverwege staan we stil en kijken naar boven. De sporen die we hebben achtergelaten zijn prachtig.

Hoe goed moet je eigenlijk kunnen skiën of snowboarden om mee te kunnen?

Ik denk dat dit mijn belangrijkste vraag vooraf was, en ook eentje die me achteraf door veel mensen is gesteld. Als je je inschrijft om te heliskiën wordt ook naar je niveau gevraagd.

Maar ja, skiën op de piste is nogal iets anders dan in onontgonnen terrein met diepe sneeuw! Ik had daarom geen idee wat ik in moest vullen. Ik kan er inmiddels het volgende over zeggen.

Minder steil dan verwacht, maar makkelijk is anders

Doordat het terrein niet steil is (denk: steilheid van blauwe pistes, misschien een stukje rood), hoef je geen professional te zijn. Wel zou ik aanraden dit alleen te doen als je aardig wat ervaring hebt, en absoluut niet als beginner. Wat je namelijk niet wilt, is vallen in de diepe sneeuw. Zeker niet als snowboarder. Eer dat je jezelf weer hebt uitgegraven en onderweg bent… Overigens moet ik daar wel aan toevoegen dat de poeder hier minder diep was dan ik vooraf had verwacht. Een voordeel wat mij betreft, want dat maakt het manoevreren een stuk gemakkelijker.

Je wordt in de meeste gevallen ook op een redelijk vlak plateau gedropt en niet op een richel (nope, uit de helikopter springen is dus echt niet nodig!).

Lunchtijd!

Off-piste skiën is best intensief. Na een paar runs begin ik dorst en trek te krijgen. Gelukkig liggen er flesjes water onder de stoel wanneer je in de helikopter zit en gaat er een zakje winegums rond. Maar nu is het tijd voor pauze.

En hoe dat gaat hier? Nou, heel simpel. De piloot parkeert de helikopter en laadt de koelboxen en warmhoudboxen uit. Natuurlijk, letterlijk in the middle of nowhere en zittend naast de helikopter komt er een heerlijk vers kopje soep onze kant op, broodjes, sap en thee! We kunnen opnieuw onze ogen bijna niet geloven.

Nog meer runs

Hebben we voor de lunch een aantal keer min of meer dezelfde berg bedwongen, nu is het tijd voor meer. We vliegen naar een hoger punt en kijken rondom de diepte in.

We pakken nu ook een steiler stuk en hoewel het lawinegevaar erg laag is, wachten we tot onze voorganger helemaal beneden is. Mocht er dan een lawine ontstaan, dan heeft dat maar impact op één persoon en niet de hele groep.

Volle vaart naar beneden

Ik word als snowboarder als eerste op pad gestuurd, net na de gids. Na het steile stuk komt er namelijk een vlakker stuk, en ze willen niet dat ik daar stil kom te staan. Mocht dat gebeuren, dan kan een andere skiër of de gids die de groep sluit me misschien helpen. Genoeg snelheid maken dus.

Ik draai mijn snowboard recht naar beneden en laat me volle vaart naar beneden glijden. Wauw, dit gaat hard, als ik maar op de been blijf! Ik zie de eerste gids staan in de verte en zet koers naar zijn positie. Zonder problemen kom ik aan, zonder al te veel vaart te verliezen op het vlakke stuk én zonder lawines. Wat een ultiem gevoel van vrijheid, dit!

De ultieme ‘final one’

We merken dat onze benen moe beginnen te worden. Geen wonder, we hebben er ook al 8 lange runs op zitten vandaag! De middag loopt langzaam maar zeker ten einde. Maar niet voordat we de allerlaatste en tegelijktijdig allermooiste lange afdaling hebben gedaan.

Ik kan proberen deze run te beschrijven, maar je kunt beter onderstaande video bekijken. Je ziet aan het einde vanzelf wel welke afdaling ik bedoel. Na afloop pikt de helikopter ons weer op en vliegen we terug naar onze basis in Tiny Town.

Ontspannen in de sauna en de hottub

De dag was al onvergetelijk, maar we besluiten voor de full experience te gaan. We vragen Ian of hij de sauna en de hottub wil opstoken. Onze spieren hebben best hard gewerkt en een sauna is dan heerlijk. Ook de sauna is off-grid: een houtkachel in een piepklein houten huisje. En hoe kun je nu beter ontspannen dan gezellig in een heerlijk warme houtgestookte hottub?

Als Ian ons even later een glaasje wijn komt brengen is de dag helemaal compleet. Natuurlijk wil ik niemand jaloers maken, maar dat ziet er in Tiny Town dan zo uit.

Met als klap de vuurpijl: het noorderlicht

Wat een dag! Dit is er eentje voor in de boeken. Is er iets dat deze dag nog onvergetelijker kan maken? Eigenlijk niet, behalve… het noorderlicht. We zetten daarom vannacht per tiny house de wekker. Lianne en ik zijn als tweede aan de beurt, maar besluiten rond half 12, net voordat we gaan slapen, nog even gezamenlijk naar het toilet te lopen. Dat is tenslotte buiten in het donker, een stukje verderop.

We trekken de deur van ons tiny house achter ons dicht en kijken naar de lucht. Hmmm, best bewolkt. Maar nog geen 10 seconden later roept Lianne: ‘Pauline, daar! Kijk daar! Pak je camera!’. En dit was het resultaat. Even later kruip ik mijn warme bed weer in en verzet de wekker naar morgenochtend.

Meer over Tiny Town en Yukon Heliski

Tiny Town is een bijzondere plek. Ik vroeg me af hoe Peter het voor elkaar heeft gekregen om jaar in jaar uit te heliskiën. Tijdens het diner vertelt hij me alles. Peter is namelijk niet alleen eigenaar van Tiny Town, berggids en enthousiast (heli)skiër, hij runt ook nog eens mijnbouwbedrijf. In smartphones als bijvoorbeeld de iPhone zit goud, en dat kan zo maar eens uit de mijn van Peter komen. De mijn is in de winter dicht omdat de grond bevroren is, dus dan heeft hij alle tijd om hier in de witte wildernis te bivakkeren. En Michaela en Ian? Die werken in de zomer ook voor Peter, maar dan respectievelijk als engineer en uitvoerder in de mijn.

Zowel de mijnbouw als heliskiën zijn niet bepaald duurzaam. Daarom doet Peter zoveel als mogelijk terug voor de omgeving, zowel de natuur als de inwoners. Zo werkt hij mee aan een project om de zalmpopulatie – die ernstig bedreigt is door honderden jaren mijnbouw – te herstellen. Het project Salmon Gold is een initiatief om goudwinning juist te combineren met natuurherstel.

Ook is het gebied waar het heliskiën wordt gedaan het traditionele grondgebied van de Taku River Tlingit First Nation (TRTFN), Carcross/Tagish First Nation (CTFN) en de Champagne en Aishihik First Nations (CAFN), het thuis voor deze en andere inheemse mensen. Daarom nodigt hij regelmatig jongeren uit om in Tiny Town te verblijven, om ze kennis te laten maken met een toekomst en carrière in outdoor, ski of toerisme.

Boek ook je reis naar Yukon

Je vindt meer informatie over deze bestemming op de website van Travel Yukon. De reis die ik maakte door Yukon kan met of zonder het heliskiën worden geboekt bij de volgende touroperators.

• Rondreis Winterwonderland in Yukon van Riksja Travel
• Yukon Winter Experience van Tioga Tours
• Untamed Travelling

Let op: seizoen 2023-2024 is de focus iets veranderd. Wij gingen voor twee nachten – één dag heliskiën en sloten ons aan bij skiërs die er al waren. Dit jaar ligt de focus meer op een langer verblijf voor private groups tot maximaal 8 personen, al zijn er soms opties om je aan te sluiten bij een bestaand groep als die uit minder dan 8 bestaat. Informeer bij je touroperator of direct bij Yukon Heliski.

Alle foto’s: Pauline van der Waal. Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door Tourism Yukon. Kijk op Yukon – Larger than life

---