Reisverslag Oostenrijk: op zoek naar rust en actie in het oosten!

Reisverslag Oostenrijk: op zoek naar rust en actie in het oosten!

Door Aimee Kock

Tijdens en vlak na de kerst valt er een mooie laag verse sneeuw in de Alpen. Dat komt mooi uit, aangezien wij Oud & Nieuw dit jaar in Bad Gastein willen vieren. Daar hebben onze vrienden uit Zweden (die we zijn tegengekomen tijdens onze roadtrip in Canada, link) een appartement. Voordat we daar aankomen, gaan we eerst op zoek naar nieuwe pareltjes om te kunnen freeriden. Gezien de verwachte drukte in de nieuwjaar week, gaan we op zoek naar kleine familiegebiedjes. Dit omdat we daar minder poeder stress verwachten.

Ultieme rust in Weissee-Gletscherwelt

Vlakbij Kaprun ligt Weissee-Gletscherwelt, een mini ski gebiedje met 22 kilometer piste dat, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, niet op een gletsjer ligt. Wel kun je tot 2600 meter komen dus het ligt hoog en sneeuwzeker tussen allemaal bergtoppen van ruim 3000 meter. Wij kwamen het bij toeval tegen op de kaart want wij hadden er nog nooit van gehoord. Het gebied richt zich vooral op families met kinderen.

Twee kinderen tot 12 jaar skiën gratis met hun ouders mee, en de drie hotels die het gebiedje rijk is beschikken ook over veel familiekamers. Het gebied is overigens niet geschikt voor absolute beginners gezien het gebrek aan brede blauwe pistes, maar als je de eerste beginselen onder de knie hebt, is het een prachtige plek om naar toe te gaan.

Naast de families richt het gebied zich ook op freeriders en tour skiërs. Dat is slim, want die komen natuurlijk niet op de pistes en zitten de families niet in de weg. Gevolg: rustige pistes. Als je kunt aantonen onder aan de lift dat je over alle gear beschikt (rugzak met schep en sonde en een lawine pieper) kun je een dagpas krijgen voor 37 euro, inclusief de zogenaamde bergsteiger lunch met ski wasser.

Enzingerboden zelf blijkt te bestaan uit twee hotels, een appartementen gebouw, een krachtcentrale en een ski lift

Wij arriveren op vrijdag avond in Uttendorf, waar we aan de klim beginnen naar Enzingerboden. Deze klim gaat over een zeer bochtige weg, die op de meeste plaatsen te smal is om tegenliggers te laten passeren. Dankzij de 4×4 en goede winterbanden komen we ondanks de besneeuwde weg prima naar boven. Enzingerboden zelf blijkt te bestaan uit twee hotels, een appartementen gebouw, een krachtcentrale en een ski lift. We parkeren op de centraal gelegen parkeerplaats. Na een snel biertje in Haus Paletti duiken we onder de wol.

De volgende ochtend worden we wakker onder een blauwe lucht. Het is erg koud en de sneeuw is super poederig. Dat belooft wat! We halen onze freeride dagpas op voor 37 euro en nemen de gondel naar boven. Dat is wel even passen en meten want het ding is nogal oud en niet gemaakt voor brede ski’s. Die moeten dus mee naar binnen door het smalle deurtje! Boven stappen we uit naast de Rudolfshutte. Een behoorlijk groot hotel op 2300 meter. Het is zaterdag en dus wisseldag, en we zien de hele dag dus ook bagage naar boven en beneden gaan in de kleine gondeltjes.

De stoeltjeslift naar 2600 meter is (nog) dicht. Na de sneeuwval van de afgelopen dagen zijn ze daar nog even bezig om de piste op orde te krijgen. Wij warmen even op naast het sleepliftje en doen daarna enige varianten van de afdaling naar het middelstation Grünsee. De mooiste is toch wel de variant linksom (skiërs rechts) door een prachtige bowl vol zachte poedersneeuw. Verbazingwekkend is dat er vrijwel niemand deze route neemt terwijl je zo in en uit kunt skiën. Duidelijk weinig poederstress hier.

Tussen de middag eten we met de freeride dagpas gratis een heerlijke maaltijd. De stoel is nog steeds niet open dus we blijven de varianten richting Grünsee afdalen. Daarnaast genieten we van de omgeving, want wat is het hier mooi.  Een gigantische bergwereld met maar een paar pistes. Voor tour skiërs een droom: omhoog naar 2300 meter en vanaf daar zeer overzichtelijke en goed begaanbare mogelijkheden, zonder langs pistes te hoeven skinnen.

Gezellig avondje in Haus Paletti

’s Avonds eten we een schnitzel in Haus Paletti, waar Heinz de scepter zwaait. Een gezellige boel met een vuurkorf buiten en lekker Stiegl bier. Haus Paletti ligt echt prachtig tussen de wit besneeuwde bomen, naast de skilift. Verwacht er weinig luxe, maar het is er super gezellig met de burgemeester aan de bar en gezinnen die met borden vol eten vanuit de keuken naar hun tafeltje lopen. We komen er snowboarder John tegen die de vuurkorf aan het opstoken is. We drinken nog gezellig wat biertjes met hem en zijn vriendin en spreken af voor de volgende dag.

De volgende dag gaat de stoeltjes lift naar 2600 meter ook open en dat levert nog een paar heerlijke afdalingen op die we samen met snowboarder John maken. Het duurt wel lang totdat die lift eindelijk opengaat maar het voordeel is wel dat je twee dagen na de dump nog een volledig onverspoorde berg kunt gaan afstrepen!

Familieplezier in Rauris

Na twee dagen hebben we Weissee helemaal gezien en we besluiten om een nieuw gebied te gaan bekijken: Rauris. Ook dit gebied richt zich voornamelijk op gezinnen en het krioelt er van de kinderen rond de oefenlift. Rauris is een gezellig dorp met een klein skigebied met op papier maar 32 kilometer pistes. Klinkt weinig, maar het voelt en oogt als veel meer.

Het Rauriserdal ligt midden in het Nationale park Hohen Tauern en de omgeving is ronduit prachtig. Naast dat Rauris een uitermate familiegebied is zijn er zeer veel mogelijkheden voor freeriders en tour skiërs. Ook vinden we hier nog de ouderwetse Oostenrijkse hartelijke en eerlijke gastvrijheid. Niet voor niets is:”Das Raurisertal. Einfach. Echt.” de slogan van het gebied.

Hoewel Rauris op een hoogte van 950 meter ligt en de hoogste lift tot 2.175 meter komt staat het gebied toch als sneeuwzeker te boek. We hebben dit zelf kunnen ervaren, waar de dalen waar we doorheen reden om in Rauris te komen overwegend groen waren was Rauris mooi wit en lagen zelfs de oefenweides er goed bij.

Het is wel een stuk drukker dan Weissee en al drie dagen na de dump. Zouden we nog wat verse sneeuw kunnen vinden? Het gebied zit leuk in elkaar met pistes kris kras tussen de bomen en ook een stuk boven de boomgrens. Wij nemen vanaf bergstation Hochalm de sleeplift. We zien daar een bowl liggen die onverspoord lijkt. Klein stukje klimmen om erin te kunnen stappen en het begin is nogal hard, maar dan is het met grote bochten naar beneden waar een super leuk speelterrein ligt tussen de bomen. Hoe is het mogelijk dat hier nog bijna geen sporen liggen?

Tussen de bomen is de sneeuw heerlijk zacht en het terrein geaccidenteerd: we stuiteren in een soort Super Marioland naar beneden: dit is leuk! Je komt altijd uit op de piste dus een super afdaling. Na vier keer op en neer zijn we nog steeds de enigen. Wat een geluk! Het is wel duidelijk dat onze keuze voor familiegebiedjes zich uitbetaalt. We nemen ook nog een keer de Gipfelbahn naar het hoogste punt van het gebied (2175 meter), maar daar ligt al het off piste gebied direct naast de piste en dat is wel aardig verspoord.  De pistes zijn daar overigens wel in perfecte staat.

Het is middag en eind december betekent dat dat het al vroeg donker wordt, dus we nemen nog één keer de Grat sleeplift om “onze” bowl nog een keer af te dalen en willen dan de dalafdaling maken.  We slaan alleen een afslag te vroeg af en blijken richting een ander dalstation te skiën. Niet handig want daar staat onze Sprinter natuurlijk niet.

Gelukkig heeft Aimee het snel door dus kunnen we nog net een doorsteekje maken richting de juiste kant van de berg. Dat is nog een lastige afdaling want die (zwarte) dalafdaling blijkt dus gesloten te zijn en is dus niet geprepareerd.  Erger nog: wel bereden door pistebully dus overal grote ijsblokken van de tracks, want nog niet afgestreken. Een gesloten piste moet je ook nooit nemen, maar ja: als je de start van de afdaling mist dan zie je dat dus niet.

Overigens zijn er zelfs zo laag op de berg nog een paar lekkere zachte poedervelden te vinden naast de “piste” dus het begin gaat super.  Alleen het laatste stuk over het pad over die ijsblokken is even doorzetten: Het stuitert zo hard dat we het idee hebben dat onze tanden eruit klapperen. Maar we komen in één stuk, inclusief al onze tanden, beneden. Daar stappen we de Sprinter in richting onze eindbestemming: Bad Gastein.

Feest in Bad Gastein

In Bad Gastein is het duidelijk erg druk.  Het hele dorp staat volgeparkeerd met auto’s. En niet de minste: de dikste Porsches, Audi’s en BMW’s staan er gewoon aan de straat geparkeerd. Gelukkig is er helemaal achter het appartementen complex van onze vrienden Jens en Lena nog net één plekje over waar RP de Sprinter precies in weet te prikken.

Fijn natuurlijk dat we even van hun douche gebruik kunnen maken: dat is toch wel luxer dan wassen in de camper. We scoren ’s avonds een pizza bij de lokale Italiaan en duiken daarna snel ons warme bedje in. Morgen is het oudjaar. Hopen op nog een paar afdalingen met poeder en natuurlijk feest.  We verwachten niet veel meer van de afdaling, want het is inmiddels al vier dagen na de dump.  Jens en Lena zijn al in Sportgastein en Angertal geweest en daar blijkt het erg druk.  Ook met freeriders.  Dus we besluiten het kleinste gebiedje in het dal te kiezen: Dorfgastein: het familiegebied.

Overigens is dat niet eens heel klein, want gelinked aan Grossalm. Boven bij Fulseck aangekomen klimmen we een klein stukje de top over en kijken de helling in: een prachtig uitzicht en al wat sporen.  Maar het is ook warm geweest dus de vraag is hoe de sneeuw is. Harschdeckels zit tenslotte niemand op te wachten.  Maar het valt super mee.  Vanwege de koude heldere nacht heeft de sneeuw goed kunnen uitstralen en is dus eigenlijk nog prima. We doen diverse varianten van deze helling en zorgen ervoor op de Oostkant te blijven. Het is namelijk veel te warm en de zon staat ook te stralen.

De sneeuw wordt snel zwaarder dus op 31 december moeten we gewoon rekening houden met Tagesgang, het lijkt eerder maart dan december.  Sneeuw is nu echt wel op buiten de pistes dus gaan we lekker uitgebreid lunchen in het zonnetje. Na de lange lunch blijven we op de pistes en nemen uiteindelijk de dalafdaling.  Opvallend hoe goed de pistes erbij liggen.  Waar buiten de piste de sneeuw loodzwaar is, zijn de pistes eerder hard.  Zal met de kunstsneeuw te maken hebben die eronder ligt.

Stuk met de skibus terug naar Bad Gastein, waar een gezellig diner ons wacht.  Ook Zweden houden van een spelletje op oudjaar (tafel ijshockey in dit geval) en rond 23 uur gaan we gewapend met een magnum Champagne naar buiten.  Even langs de beroemde waterval waar al een aantal gasten met vuurwerk aan het klooien zijn en daarna richting een super gezellig pleintje met DJ. Daar is het al snel tijd om af te tellen en de champagne te laten knallen. Happy New Year!  We zoenen, dansen en drinken de bubbles, voordat we weer naar ons warme wollen dekbed gaan verlangen.

De volgende dag, nieuwjaar, rijden we in alle rust terug naar Nederland.  Het is prachtig weer en de pistes zijn top, maar die laten we aan de grote massa.  De verse sneeuw is op maar we hebben vier prachtdagen gehad met als kers op de taart de start van een mooi nieuw jaar met onze Zweedse vrienden!

Aftermath

De Kerstvakantie is altijd een drukke tijd en lange wachtrijen bij de liften zijn bijna niet te vermijden. Normaliter mijden we deze weken dan ook, maar de uitnodiging om Oud en Nieuw in Bad Gastein te vieren was te leuk om af te slaan. Bovendien was het in het oosten van Oostenrijk een stuk kouder dan de rest van de Alpen en natuurlijk was verse poeder in deze regio. De grotere gebieden bleken inderdaad extreem druk te zijn met als gevolg lange wachttijden en zeer drukke pistes. De keuze voor kleinere familiegebieden bleek een goede te zijn. Het oer-wintersportgevoel uit onze jeugd (bijna kneuterig) met bijna geen wachtrijen. Bovendien vrijwel geen freeriders waardoor we heerlijk off-piste konden skiën.

Het is natuurlijk wat verder rijden dan Voralberg en Tirol maar het Salzburgerland heeft veel te bieden

Het is natuurlijk wat verder rijden dan Voralberg en Tirol maar het Salzburgerland heeft veel te bieden. Daarbij ligt het prijsniveau ook wat lager en daar heeft natuurlijk niemand bezwaar tegen. We hebben er weer twee geheim-tipps bij, Rauris wanneer het lekker dumpt in het Oosten vanwege het uitgebreide freeride terrein onder de boomgrens (zicht tijdens dump) en Weissee voor de dagen na de dump. Prachtige bowls waar je met goed zicht mooie lijnen kunt trekken.

---

Lees hier alle artikelen en verhalen over wintersport in Oostenrijk

---