Na vijftien jaar weer op de ski’s!

Na vijftien jaar weer op de ski’s!

Een wintersportervaring van Pauline van der Waal

In 1999 stond ik voor het eerst op een snowboard, daarvoor had ik als kind regelmatig geskied. Mind you, dat is dus vóór de millenniumbug, de smartphone (sterker, ik had nog niet eens een mobieltje) en de carveski. Zo ongeveer in de middeleeuwen dus eigenlijk.

Zowel skiën als boarden

De eerste jaren wisselde ik mijn plank nog wel eens om voor een paar latten, vooral als mijn knieën weer eens bont en blauw en mijn polsen gekneusd waren van het vallen. Toen ik echter fatsoenlijk met mijn snowboard de berg af kon komen, liet ik de ski’s volledig links liggen. Of je moet die ene keer meerekenen dat ik op een volledig verijsde piste in SnowWorld koos voor de ski’s in plaats van een snowboard… Bij elke poll op Facebook vinkte ik ‘Ik ben een snowboarder’ aan en vond elke skiër per definitie maar een watje.

Van je geloof gevallen?

Maar toch, het begon zo langzamerhand een beetje te knagen. Na achttien jaar op een snowboard moet ik toegeven dat ik qua techniek niet echt progressie meer maak. En dingen als halfpipes of van die railings waar je over heen moet springen, daar waag ik me niet aan. Ik weet zeker dat het me mijn voortanden kost. Een keertje skiën leek me ook wel weer eens leuk. Maar zou ik het nog kunnen?

Hup, ski’s huren en mee met het klasje!

Eind maart verbleef ik in ClubMed Grand Massif, en wat bij ClubMed echt fantastisch is, is dat vrijwel alles all-inclusive is. Hieronder valt ook ski- of snowboardles. De uitgelezen kans om het snowboard weer eens om te ruilen voor een paar ski’s!
Ik meldde me de volgende ochtend bij de klas en kon aansluiten. We vertrokken meteen, voordat ik goed en wel aan de leraar kon uitleggen dat ik toch al zo’n vijftien jaar niet op ski’s had gestaan…

En, kon je het nog?

Nou, dat viel glad niet tegen! Ik moest er even aan wennen dat op ski’s (in tegenstelling tot op een snowboard) je voeten en dus benen afzonderlijk van elkaar kunnen bewegen. Je moet dus echt je best doen om niet de ene linksaf en de andere rechtsaf te laten slaan… Maar afgezien daarvan kwam ik best aardig beneden.
Na een piste of drie durfde ik toch even aan de leraar te vragen hoe het nou ook al weer zat. Was het nou knieën naar de berg of naar het dal? Blijkbaar ging het automatisch best nog goed, want het was hem in ieder geval niet opgevallen dat ik zo lang niet had geskied. Toch net als fietsen dus: je verleert het niet!

Lekker de hele dag op pad!

Ik viel direct met mijn neus in de boter, want we gingen Les Cascades doen. Een veertien kilometer lange piste helemaal van het hoogste naar het laagste punt van het gebied. Aangezien ik die de dag ervoor al op m’n snowboard had gedaan, wist ik ongeveer wat ik kon verwachten. Maar ook dat er geen liften of andere mogelijkheden waren om terug te komen als het skiën me niet zo lekker af ging.
Maar het ging eigenlijk hartstikke lekker! Oké, ik geef toe, de techniek was nog niet helemaal om over naar huis te schrijven, maar soit.

Of ik weer volledig zal overstappen op de ski’s valt nog te bezien, maar het beviel toch wel erg goed. Vooral sleepliften en platte stukken, wat een verademing om daar niet met je board te hoeven prutsen…

---

Wil je weten of zo’n verblijf bij Club Med inclusief les ook iets voor jou is? Check dan mijn reisverslag over Club Med Grand Massif.  Over Les Cascades schreef ik ook een stukje trouwens, inclusief video!

---